Vanaf de Carolinaberg in Dieren heb je de keus om elf lanen in te lopen. Vroeger kozen mijn vader en moeder steevast de verkeerde, waardoor we ontzettend lang door de bossen liepen te dwalen. Vermoeiend en weinig inspirerend.
Als ik er nu sta, weet ik wel welke laan ik moet gaan. Het is een kwestie van je verdiepen in structuur en mogelijkheden.
Ik moest hier sterk aan denken toen ik de afgelopen week een training verzorgde voor een groep kleinere ondernemers. Onwillekeurig kwam natuurlijk ook de huidige tijd ter sprake. De ondernemers vertelden erg te worstelen met de kansen in de onderhoudsmarkt. Ze moeten in verhouding veel tijd besteden aan het binnenhalen van werk, maar dan nog. Ze zijn dan nooit de enige die met een klant praat.
Wat me daarbij opviel was, dat ze allemaal op diezelfde berg stonden en dat ze niet wisten welke laan te kiezen voor welk doel. Voor de vuist weg noemde ik een aantal mogelijkheden die naar ander werk zou kunnen leiden. Maar, ik hamerde er wel op, dat ze zich eerst moeten verdiepen in het eindpunt van al die lanen, zoals bijvoorbeeld iets gaan doen met zonnepanelen, aangepast sanitair, luxe badkamers, serres, dakkapellen, na-isoleren. Misschien moet men na wat huiswerk wel acht lanen niet in willen lopen, ze zouden wel kunnen verdwalen en helemaal afhaken. De drie lanen die dan overblijven zouden kunnen leiden naar een omslag en innovatie binnen hun bedrijf. Niet doelloos dwalen dus, maar op zoek naar haalbare en bruikbare doelen.
Het kan dus anders door bewust één of meerdere lanen te kiezen. Wie plant wegwijzers op zijn Carolinaberg om niet te verdwalen?
Discussie zien we graag op Aannemervak, maar wel met respect voor elkaar. Wij vragen daarom om onder volledige naam te reageren. Lees onze andere regels voor discussie hier. Met het plaatsen van een reactie verklaart u zich akkoord met deze regels.