Het was weer eens raak in mijn adviesvak. Twee broers hadden zo veel ruzie, dat ze elkaar zelfs fysiek te lijf waren gegaan. De vader van de herrieschoppers belde mij om te vragen of ik een oplossing had. Na gesprekken met de zonen bleek dat het samen runnen van een bedrijf totaal geen optie meer was.
Met elk 50 procent van de aandelen in bezit rees al snel de vraag wie het bedrijf nu kreeg. Wat het nog wat moeilijker maakte: de mannen wilden het bedrijf allebei hebben. Na veel gesteggel over allerlei zaken kwam ik tot de conclusie dat we er alleen uit zouden komen via de ‘gesloten envelop’. Ik moest iets doen. Ze hadden niets geregeld in de statuten en van een aandeelhoudersovereenkomst hadden ze nog nooit gehoord. Er kon geen enkel besluit worden genomen. Het bedrijf zou aan ruzie ten onder gaan.
Ik stelde voor dat de broers ieder voor zich op een briefje zouden schrijven wat ze wilden geven voor de aandelen. We stelden de uitgangspunten op en zij kregen een week bedenktijd. Daarna werden de briefjes in een gesloten envelop ingeleverd. Degene met het hoogste bod voor de aandelen krijgt dan de onderneming en de ander stapt uit het bedrijf. In een procedure- en overnameovereenkomst legden we alles vast en beiden tekenden. Wat was ik opgelucht dat de handtekeningen waren gezet!
Ik maakte ze beiden gelukkig: de één omdat hij de onderneming kreeg, de ander omdat hij een prijs beurde die voor zijn gevoel te hoog was. Ik heb me niet met de waarde bemoeid en hoop dat vader en zonen met Kerst weer samen aan één tafel zullen zitten.
Discussie zien we graag op Aannemervak, maar wel met respect voor elkaar. Wij vragen daarom om onder volledige naam te reageren. Lees onze andere regels voor discussie hier. Met het plaatsen van een reactie verklaart u zich akkoord met deze regels.